percies 3 maanden geleden was het de laatste keer voor mij om bij
nederlandse internationale school te zijn. ik was verdrietig omdat ik de
school moest verlaten. vroeger voelde ik me niet thuis maar in een paar
dagen voordat ik wegging, voelde ik me anders. ik begon verliefd op de
school en ook op de kinderen te zijn. maar ja, ik besloot om te stoppen.
hoewel ik nog een kans had om door te gaan, zei ik dat ik andere baan
wou hebben.
voor de eerste keer dacht ik dat mijn baan
niet waardig was voor mij. ik moest hard werken om de diploma te krijgen
maar ik werkte alleen maar als een au pair. ik moest de kinderen zorgen
en helpen. ik wou niet die baan. natuurlijk niet. ik wou op kantoor
werken. ja, dat was alles wat ik voelde in eerste twee maanden.
en
dan in de derde maanden begon ik me thuis te voelen. ik hield van mijn
baan. ik hield van de kinderen. ik genoot van alles wat ik deed met de
kinderen. spelen, eten, zingen, dansen, knutselen. de laatste maand liep
heel snel en ik moest afscheid nemen met de leraren, de kinderen, de
ouders en ook de andere werknemers.
het was een mooie
ervaring die ik heb gehad na het studie. ja, heel mooi. vanwege daar
werken, werd mijn nederlands beter want als ik daar werk, moet ik 5
dagen per week in het nederlands spreken.
nu mag ik geen meer verdriet hebben. als ik tijd heb, kan ik toch de school bezoeken om allemaal te zien.
dag dag allemaal en tot volgende keer
No comments:
Post a Comment